Voor de eerste maal had het Terheyde Duatlon project een mannetje aanwezig in deze zwaarste duatlon van België en omstreken. De regen van de voorbije week had vooral het mtb parcours extreem zwaar gemaakt. Vele lange, diepe plassen langs de zanderige wege en een paar zo goed als onder water staande maïsvelden typeerden dit parcours.
Wim Blaton trainde de voorbije maanden doelgericht naar deze lange afstands duatlon.
Verslag van Wim Blaton:
Wanneer mijn ploegmaten hun rustperiode in gingen begon het voor mij pas. Een maand voor de wedstrijd zakte ik al eens af naar Kasterlee om er het parcours te gaan verkennen. Trainingen dreef ik op tot 6uur op de fiets en looptrainingen waren tijdens de piek 3uur lang. Gelukkig waren de weersomstandigheden me vaak gunstig gezind. Toch was uiteraard vaak trainen toen het donker was.
Ik logeerde het wedstrijdweekend samen met Ulrike en mijn ouders in het nabijgelegen Centerparcs. Ik kon op een ideale manier toeleven naar de dag waar ik al maanden naar uitkeek.
Om 5u nam ik mijn ontbijt en iets voor 7u kwamen we aan in Kasterlee. Ik zocht mijn weg naar de wisselzone, kleedkamers en bracht tussendoor enkele keren een bezoekje aan het kleinste kamertje van de sporthal.
Ludo Dierckxens arriveerde in de sporthal, ik kruistte streekgenoot Stijn Fonck tijdens de opwarming, wielrenner Steven De Neef gaf een interview voor de start en voor ik het wist waren we vertrokken. Ik werd wat overweldigd door de drukte zo vroeg op de ochtend en startte helemaal achteraan de massa. Ik had me voorgenomen er van te genieten en mij niet te laten opjagen. Proberen het niet als een wedstrijd te aanzien, hoe moeilijk dat ook is eens iedereen een borstnummer draagt!
RUN 1: 1 ronde 15km
De hartslag lag iets hoger dan normaal aan een snelheid van 12km/u achteraan de groep dit was meer dan waarschijnlijk toch een beetje aan de zenuwen te wijten. Het grote pak rekte vrij vroeg. Ik slaagde erin om op mijn tempo steeds van groepje naar groepje te lopen en maakte de 15km vol in 1u07min, goed voor de 118de looptijd.
Na de eerste run liepen we terug de sporthal in naar onze kleedkamer waar we elk een eigen stoel ter beschikking hadden. Ik merkte dat bijna alle atleten werk maakten zich te omkleden. Ik deed dit niet en moest enkel mtb schoenen, helm en extra windvestje aantrekken. Hierdoor won ik onvoorzien toch wat tijd en klokte ik de 21ste wisseltijd.
BIKE: 105km
Het mtb parcours waren 5ronden van 21km. Ik sprong de fiets op en nam me voor zéker de eerste ronde ontspannen en rustig te proberen fietsen om het parcours goed te observeren en vooral brokken te vermijden. Na 3km zag ik al één deelnemer langs de kant staan met stukken en dit wou ik absoluut vermijden. Goed uitkijken en geen risico's nemen.
Na een 3 tal km zag ik dat we rechts dwars door een veld moesten. Ik zag al dat alle deelnemers van de fiets waren gestapt. Ik nam geen risico's en stapte meteen zelf ook af. Ik begon met de fiets aan de hand door het veld te lopen maar ... zag al gauw dat dit niet veel opleverde. De hartslag schoot hierbij de hoogte in en dit zou ik zéker geen vijf maal doen. Truc was om op de maïs wortels te lopen omdat dat de grond nog iet of wat bij elkaar hield, op elke andere plaats zakte je meer dan 10cm weg in de grond, plassen waren ca. 30 cm diep.
Na dit baggerwerk leidde het parcours ons via veldwegen met ook hier vooral veel diepe plassen en modder naar nog een tweede dergelijk maïsveld 15km verderop. Lopen door het water tot halverwege je kuiten: broek, sokken, schoenen, voeten waren al meteen doornat en we waren nog geen twee uur bezig. Taferelen die ik kon aanschouwen: mensen die plat op de buik de plas in doken, mensen die hun schoen moesten zoeken, ... de Hel!
Na de eerste ronde zag ik mijn ouders en Ulrike staan langs de nadar. Ik stopte meteen omdat ik iets wou eten. Hier maakte ik een gewoonte van, na elke fietsronde van 21km.
Ik reed gelijkmatige rondetijden enkel de laatste halve ronde kreeg ik een eerste klopje waar ik even moest doorheen bijten en was het aftellen om te mogen gaan lopen.
Ik reed in totaal 5u50minuten over de 105km en begon dus na ongeveer 7uur aan het afsluitende looponderdeel.
Langsheen het parcours zie je eigenlijk al bij al weinig mensen. Ik reed het grotendeel van de rit alleen en zag vaak niemand voor of achter mij uitrijden. Het deed deugd om telkens terug rond de sporthal te mogen passeren waar er wel een pak volk stond die een grote steun zijn voor de atleten. In de loop van de voormiddag waren er ook enkele goede vrienden afgezakt om me te steunen Bjorn was er en ook Steven & Karen die in Kasterlee wonen. Toen Ulrike vertelde dat mijn begeleider voor het laatste looponderdeel ziek afbelde, stelde Steven meteen zelf voor om thuis zijn fiets te gaan halen en mijn 'coach' te zijn. Dit is een groot geluk geweest want Steven speelde een cruciale rol in mijn Hel!
RUN 2: 30km
Rond 15u in de namiddag begon ik aan mijn laatste looponderdeel ik was dan al 7uur bezig. Aangenaam verrast dat Steven mijn coach wou zijn en mij hielp tijdens het omkleden. Ik speelde de kletsnatte beenstukken, kousen, broek, vest uit en trok droge kleren aan.
Ik begon te lopen en merkte dat het tempo behoorlijk goed zat, boven de 11km/u. Na een paar km stak Steven mij nog wat eten toe. Na 5km merkte ik dat ik mijn CHIP vergeten was tijdens het omkleden. Zonder chip zou ik niet geregistreerd worden dus vroeg ik Steven terug te keren en deze te gaan halen. Zo was dit probleempje opgelost maar liep ik wel een 10tal km alleen.
Eens Steven er terug bij was ging het gelijk terug makkelijker. En eens je aan die laatste loopronde begint weet je dat het eigenlijk binnen is en je gaat finishen!
Het is zo dat ik voor mezelf 10uur geschat had. Ik merkte dat ik nog anderhalf uur had om daarin te slagen en dit gaf me echt wel een goed gevoel. Van positie had ik geen flauw idee en was ik ook niet echt mee bezig. Ik bleef goed eten en drinken. Toch werden de laatste 10km enorm zwaar. Mijn gevoelige knieën begonnen zeer te doen alsook de kuiten begonnen de km's te voelen. Het was ondertussen pikdonker geworden in de bossen van Kasterlee, gelukkig had Steven een lichtje op zijn fiets --> alweer een geluk!
De laatste twee kilometers zijn echter onbeschrijflijk: het bruggetje over de Kleine Nete langs de kayak club van Steven, in dalende lijn een woonwijk door, volgt dan nog de zwaarste strook uit het loopparcours licht bergop op mullige ondergrond maar dit voelt allemaal zo anders aan. Je loopt de slingerende weg naar de sporthal toe, je hoort een seingever in zijn walkie-talkie 'finisher nr. 132' doorgeven, hoort van in de verte al het gejoel in de sporhtal, je krijgt applaus en respect betuigingen van het publiek en je weet dat dan het strafste nog moet komen. Je loopt langs de rode loper een bomvolle sporthal binnen onder de spots, U2 met Beautifull Day giert door de boxen en je naam wordt door de speaker gescandeerd. My moment of glory!
De Hel van Kasterlee is zoveel meer dan een winterduatlon. Het is een project, een uitdaging waar je maanden mee bezig bezig bent. Eens het achter de rug is voel je je op verschillende manieren een ander mens. Op welke plaats je ook binnenkomt, de laatste om 22u, je hebt jezelf meerdere keren overtroffen en je grenzen afgetast. Het geeft een enorm sterk en zelfverzekerd gevoel dat je 150 zware kilometers hebt overwonnen.
Ik bedank in de eerste plaats Ulrike voor de voorbije maanden waarin ik vaak weg was gaan trainen. Ik bedank mijn ouders voor de steun. Ik bedank mijn ploegmaten en trainingsmakkers voor de compagnie op de lange duurtrainingen.
De cijfers van de Hel 2011:
Deelnemers: 240
run 1: 1h07min27sec / 118de tijd
bike: 5h50min42sec / 77ste tijd
run 2: 2h53min41sec / 88ste tijd
totaal: 9h5933sec / 70ste (voorlopige uitslag stond ik 69ste)
GemHF: 150
MaxHF: 180
7178kcal
Wie nog meer foto's of filmpjes bezit mag deze steeds doorspelen via wimblaton@gmail.com.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten