VERSLAGEN VAN DAVID - DAVY - WIM NU ONLINE!FOTO MONTAGE ONLINE! + alle foto's in album!Op zaterdag 3 juli namen 3 Terheyde boys deel aan La Marmotte in Frankrijk.
Je leest hier hun verslagen.
David Motte
Na vorig jaar deel te nemen aan “les 3 ballons” liet ik mij overhalen om eens deel te nemen aan “la Marmotte”. Eerst nog snel Hemelveerdegem meepikken om daarna mijn koffers te maken en de tocht richting La Marmotte te zetten.
La Marmotte, 175 km met ongeveer 5000 meter hoogteverschil, Col du Glandon -Col du Télégraphe - Col du Galibier - Col du Lautaret en Alpe d'Huez stonden ons te wachten. Dat de conditie goed is wist ik al enkele weken, maar dit was toch iets anders, omdat ik de nodige lange trainingkilometers / klimkilometers niet in de benen had ging ik toch met een bang hart richting Alpe d’Huez. Na een lange autorit met de nodige stops kwamen we donderdag rond 16u aan op Alpe D’huez, waar we boven verbleven in een prachtig hotel met een prachtig uitzicht. Donderdagavond eens “the bikers village” bezocht waar we ons startnummer konden afhalen. Daar begon het al, geen discussie mogelijk, achteraan starten!!!! Zelfs met een UCI vergunning, NEEN, we mochten niet in een ander startbox starten! Vrijdagmorgen met de fiets op verkenning geweest. Na een rit van 1u30 moesten we nog alpe d’huez op. Zo wisten we direct wat ons de dag nadien na 160km nog te wachten stond. Met een 39-25 had ik een ideale versnelling gevonden om met een soepele en mooi snelheid naar boven te rijden. Zo kon ik ontdekken met welke hartslag ik zonder moeite naar boven kon rijden. 56 min later en met een goed gevoel had ik de top van Alpe D’huez bereikt. We wisten direct dat de benen goed zaten. In de namiddag de streek verkent en de sfeer kunnen opsnuiven van de honderden “hollanders” die aan het vieren waren dat ze gewonnen hadden tegen Brazilië. Volgens mijne makker (guido) speelde ze tegen Duitsland (Onze guido heeft dan ook nog nooit tegen een bal geschopt)Na onze avondmaal, “menu cycliste” konden we ons mentaal voorbereiden voor wat er ons morgen te wachten stond.
Zaterdag,
Het was zover, om 5u45 liep de wekker af, ondertussen was er al heel veel leven in ons hotel! Na wat overleg dan toch maar besloten om met de fiets tot aan de start te rijden. Om 7u de Alpe D’huez afrijden kan heeeeeel koud zijn!!!!! Rond 7u35 stonden we in ons startbox, er was al heel veel beweging waardoor we bijna achteraan stonden. Nu was het wachten tot 8u op ons startschot. Het startschot werd gegeven en de plaatselijke fanfare zorgde voor de nodige sfeer, dan maar tegen een rustig tempo richting eerste col, Col du Glandon. Aan de voet van de col nam ik afscheid van Wim, en zette ik de tocht verder aan mijn eigen tempo. Prachtige streek, de warmte begon al parten te spelen! Na 22 km klimmen bereikten we de top, ik was al begonnen aan een serieuze inhaalrace, boven op de top stonden onze makkers die ons bevoorrading gingen geven, nogmaals dank daarvoor! Met volle drinkbussen konden we beginnen aan de eerste afdaling, zoals ik al wist rij ik liever bergop dan bergaf. Na een 25 min te dalen kwamen we in de vallei terecht, daar begon het, geen enkel groepje had een goed tempo, dus moest ik de tocht helemaal alleen verder zetten, van groepje naar groepje, zonder echt eens te kunnen rusten (dit is het nadeel als je achteraan moet starten) Na een tijdje alleen te rijden kwam ik aan de voet van Col du Télégraphe met direct gevogld door Col du Galibier. Mentaal zwaar als je weet dat je 32km bergop moet. Op mijn teller had ik steeds 16 – 17km/u, daarmee wist ik dat ik 2u ging moeten klimmen. Op Télégaphe had ik al enkele andere Belgische vrienden te pakken. Halfweg Galibier kwam ik een zieke Pieter tegen. Wat mij vooral opviel op Galibier was dat het er een “dode” stilte was, niemand zei een woord en iedereen keek naar iedereen als je iemand voorbij reed. Op een 7 tal kilometer van de top hoorde ik in de verte iemand praten, het was onze Guido! Ik had hem eindelijk te pakken. Tegen een groepje Nederlanders hoorde ik hem een verhaal over bergkoeien en berggeiten vertellen. Op een 5 tal kilometer van de top kreeg ik een regenbui over me heen. En dan begon het, links en rechts van ons sneeuw, persoonlijk begon ik het fris te vinden. De laatste 3 kilometer van Galibier zijn echt heel steil. En dan na 32 kilometer klimmen dan toch de top bereikt en nu een lang verdiende afdaling. Een gevaarlijke afdaling door de verschillende tunnels (met beperkte verlichting)Na een tijdje dalen kwamen we heel dichtbij de Alpe D’huez!
Aan de voet van de Alpe stonden onze vrienden terug met bevoorrading, snel een kleine cola gedronken en dan begonnen aan de laatste 13km, KLIMMEN. Op de alpe was het een slachtveld, meer mensen langs de kant dan op hun fiets, de enorme warmte (aan de voet van alpe D’huez was het 38 graden) hadden slachtoffers gemaakt. Dankzij onze makkers die ons bevoorrading gegeven hebben en de nodige waterpunten heb ik tussen de 8 à 9 liter water gedronken. Wat echt wel nodig was met zo een warmte.Na een uurtje klimmen had ik de aankomst bereikt. In de uitslag had ik een tijd van 7u03. Waardoor ik een betere startplaats heb voor volgend jaar. Met een gemiddelde hartslag van 134 en 165 maximale hartslag had ik met een goed (en geen leeg gevoel) de tocht uitgereden. De nodige ervaring opgedaan om volgend jaar opnieuw aan de start te staan. Dit is een tocht die ik iedereen kan aanraden, prachtige streek, prachtige uitzichten, … een prachtige belevenis!!! Tot volgend jaar…..
Davy Duchau:
In november van vorig jaar had ik me voorgenomen om op 3 juli ’10 voor de vierde maal aan de start te staan van “La Marmotte”. Met de bedoeling om deze keer mijn persoonlijk record van 2006 (7u12 min) te verbeteren en zo de top 100 in te duiken.
De Marmotteweek
Op zaterdag 26/6 vertrokken we richting Bourg d’Oisans waar we met een 8-tal fietsers en de vrouwkes een hotelletje hadden geboekt. Zondagochtend al een eerste keer rustig losgereden richting Vaujany waar we onze vriend Bart Deurbroeck 6de zagen finishen in de cyclo “ La Vaujany”. Maandag met z’n allen col du Glandon en zijn afdaling verkend en doorgereden tot aan de voet van de Telegraphe (80 Km), van daaruit met de wagen over Galibier terug. Toen ik de volgende ochtend (dinsdag) wakker werd lagen maag en darmen echter volledig overhoop. Tegen de middag lag ik al terug in bed met koorts… De dag erna deelnemen aan de klimkoers over l’ Alpe d’Huez en Vaujany was geen optie meer, ( geen koorts meer, maar toch nog altijd heel slap op de beentjes).
Op donderdag en vrijdag nog heel veel gerust en dan op zaterdag met een vrij goed gevoel aan de start van La Marmotte verschenen.
D-Day
Al om 6 uur naar de start vertrokken om toch zeker op de eerste rij van het 2de startvak te staan. Om 7u10 luidde het startschot. Met ongeveer 45 km/u richting eerste beklimming gefietst. Na gemakkelijk opgeschoven te zijn begon ik eraan in ongeveer 40ste positie. De eerste klim in mijn ritme opgereden om zo na 1u38 op de top te bereiken, slechts 6-7 minuutjes na de kopgroep en merkelijk sneller dan tijdens mijn vorige deelname. Op de top bevoorrading gekregen van het vrouwke en meteen doorgereden. De vallei doorkruist in een grote luie groep die, ondanks een poging van mezelf om er vaart in te krijgen, slechts 32 à 33 reed. Telegraphe rustig begonnen en naar het einde toe wat renners opgeraapt. Na ongeveer 3u30 stond ik op de top, maw nog steeds op schema om ongeveer 7 uur te halen. Maar vanaf de eerste meters op Galibier werd ik terug ingehaald door vele renners. Na een kilometer of 4 klimmen haalde ik niet meer dan 8 km/u… Op deze col werd ik door minstens 200 man voorbijgereden. Bij de top bevoorrading gekregen van mijn soigneurs ( Pascal, Robin en Gert) en met de moed in mijn schoenen de afdaling aangevat. Na 6u45 begon ik aan de beklimming van l’Alpe waar ik opnieuw naar boven kroop aan 8 km/u. Na 8u 13 bereikte ik uiteindelijk de finish.
Ik vermoed dat mijn koortsaanval en ziektekiemen nog in mijn lichaam zaten en er voor zorgden dat ik na 100 km volledig parkeerde. Ik durf zeggen toch wel erg ontgoocheld te zijn daar ik me er goed had op voorbereid en het behalen van mijn doel er lang heeft ingezeten... Dit vraagt om een revanchke ;-))
La Marmotte 2010, Wim Blaton
Het moet nog ergens in het putje van de winter geweest zijn als ik besloot me in te schrijven voor La Marmotte. Dé uitdaging voor elk goed getrainde fietser… hm daar zeg je het nu net. Door omstandigheden vielen de trainingen in de maand juni grotendeels in het water en kwam er van trainen niet veel in huis.
Maar er was geen weg terug en ‘op t gemak’ zou dat toch allemaal moeten lukken.
Woensdag laatste werkdag, heel eventjes slapen en om 4u vertrokken we naar de top van Alpe d’Huez waar we logeerden in het hotel Les Grandes Rousses. Dit hotel had ons een al bij al aangename kamer te bieden met buitengewoon prachtig uitzicht op het schitterend landschap. We logeerden in het gezelschap van profrenner Nico Eeckhout, sympathieke kerel!
Vrijdag reed ik samen met David en Pieter een anderhalf uurtje los… om dan “op t gemak” de beklimming van “de 21 bochten” onder de wielen te nemen. Ik had een 28 gestoken en peddelde op 39x28 rustig naar boven met goed gevoel en bleef iets onder het uur. Door mijn gebrek aan training was ik tevreden dat ik met een goed gevoel kon klimmen en gaf het mij moed voor de dag erna.
De start verloopt in 3 boxen met steeds 20minuten tussenin. Ik stond samen met David in de laatste startbox en ging van start om 8u. We reden per fiets naar de start, de afdaling naar het de voet van Alpe D’Huez.
De eerste 10km verlopen over glooiende rechte banen in de vallei. Met 2000 man, zo ver je kon kijken zag je allemaal renners. De snelheid schommelde rond de 35 per uur, we liepen hier al tijdsverlies op ten opzichte renners in box 1 die hier 55 per uur rijden.
Maar ik had me besloten mijzelf zeker geen tijds- of prestatiedruk op te leggen, gewoon proberen goed uit te rijden.
De eerste klim van de dag was “De Glandon”, (20km). Ik koos hier voor eigen tempo en David vertrok al in de aanloop naar deze klim toe. Deze klim loopt door schitterende rotswanden met watervallen van honderden meters hoog en een schitterend meer. Het geeft al een kick om in dit decor te mogen fietsen. Ik klom makkelijk, op reserve want weet dat er nog heel wat moet komen.
Boven wachtten Bert en Robert ons op, 2 schitterende kerels die instonden voor onze bevoorrading. Drinkbussen terug opvullen, nog wat energie naar binnenspelen en in de zakken stoppen, bodyvestje afgeven en ik kon starten aan de afdaling van de Glandon. Ze werd door de organisatie als “gevaarlijk” aangekondigd maar ik vond het nog meevallen. Na de afdaling was er een tussenstuk van een 30tal km waar ik mij in de buik van een groepje trachtte te houden, ik wou zeker op het platte geen krachten verspelen.
Toen begon ik aan “De Télégraphe”, een klim van slechts (12 km) en ik voelde me hier eigenlijk zeer goed. Ik raapte enorm veel renners op en kon relatief makkelijk 14km/h blijven rijden.
Wat ik echter niet verwachtte is dat razendsnel na deze beklimming “De Galibier” (15km)op het programma stond: een killer! De Galibier vond ik écht de zwaarste klim die we onder de wielen kregen geschoven, je ziet ook immens ver en duidelijk hoe hoog je moet klimmen. Ik hoop dat je in het verslag van mijn ploegmaten wat cijfers te zien krijgt, ik ben er niet goed in. Het gevoel en de snelheid lag al vele minder dan op de Télégraphe! En jawel waarvoor iedereen vreest… de eerste krampen lieten zich al een eerste keer lichtjes voelen en dat geeft écht geen vertrouwen als je weet wat er nog volgt. Toch boven geraakt en dan 35km dalen met af en toe eens een licht hellende strook wat dan wel meteen in de benen slaat.
Aan de voet van Alpe d’Huez waren Bert en Robert terug op de afspraak voor nog wat fris water en wat energie om er nog eens een lap op te geven op Alpe d’Huez.
Ik had er dan al 160km opzitten en de hitte was enorm, het werd de warmste Marmotte ooit, temperaturen tussen 35 en 40°C, het zweet stroomde van mijn lijf. Langs de kant honderden renners voorover gebogen over de fiets, uitpuffend van de hitte, hoogte, kilometers, … Het was ook voor mij echt afzien. De opkomende krampen van de Galibier kwamen er nu volledig door en ik geraakte geen poot meer vooruit. Op 5 km van de top moest ik echt even voet aan grond zetten om de spieren te laten herstellen. Dan terug doorgezet, ja een andere optie was er niet echt. Ongelofelijk maar waar op een paar km van het eind stonden Robert en zijn zoon Bert nog eens klaar voor deugddoende verfrissing.
De laatste kilometers geven een schitterend gevoel: het gaat wat minder steil, je komt tussen de dranghekkens, honderden mensen, en een aankomststrook in dalende lijn. IK WAS ER!
Ik fietste er in totaal 8h34min over, met pauzes aan de bevoorradingen bij deed ik er in totaal net geen 9uur over. Geen resultaat om over naar huis te schrijven maar soit, ik weet wat mijn doel is dit jaar en dat moet nog komen!
Zondag ochtend vertrokken we rond 11u, met 3 uitgebreide tussenstops waren we rond 23u terug thuis.
Nu 3uur later en om 2uur ’s nachts is mijn verslag af!
Het was een schitterend verblijf met allemaal toffe mensen rondom mij, bedankt aan iedereen.
